της Πολίτου Μαρούλας, Φιλολόγου Α.Π.Θ.
Συχνά βλέπουμε τους μαθητές να πελαγώνουν μόλις ανακοινωθεί η φύση, όχι του μαθήματος της Ιστορίας, αλλά των πανελληνίων εξετάσεων για το συγκεκριμένο μάθημα. Και τότε, εγείρονται πολλά ερωτήματα, όπως το πως πρέπει να διαχειριστεί ο διδάσκων τον τρόμο στα μάτια των μαθητών, πως θα παλινδρομήσει την αδιαφορία που προκύπτει από το σοκ των απαιτήσεων, θα τους πει να παπαγαλίσουν αφού αυτό στην ουσία ζητάν στις πανελλήνιες, και άλλα πολλά….
Ακόμη και οι φροντιστές που έχουν καθιερωθεί στον χώρο τείνουν, χάριν των πανελληνίων, να αποδομήσουν την γνήσια οπτική που οφείλουμε οι φιλόλογοι να δώσουμε για να διαμορφώσουμε φιλοπερίεργα όντα. Πολλές φορές, μάλιστα, απαιτούν το τρέξιμο στην ύλη με σπιντάρισμα και ξεπέταγμα και για να ανταγωνιστούν τα υπόλοιπα φροντιστήρια, αλλά και για να μην είναι υποχρεωμένοι να απολογηθούν για την ποσότητα. Σε άλλες περιπτώσεις, μάλιστα, επειδή η φύση του μαθήματος είναι τέτοια, ο φιλόλογος εξαναγκάζεται να παπαγαλίσει, και αν δεν θέλει να το κάνει αναθέτει στους μαθητές το μάθημα για το σπίτι χωρίς παράδοση και ξεμπερδεύει με το να ρωτήσει αν τα παιδιά έχουν απορίες, τις οποίες λύνουν και προχωρούν στις πηγές. Πολλές φορές, μάλιστα, σε ένα φροντιστηριακό έστω 45-λεπτο ή και 50-λεπτο βγαίνει η ύλη δύο και τριών μαθημάτων. Ή όταν προτείνεται η αρχή της Ιστορίας από το δεύτερο κεφάλαιο για τους ευνόητους λόγους ο φιλόλογος γίνεται αιθεροβάμων.
Είναι, άραγε, σε θέση το άπειρο μυαλό (στην ανάγνωση ερμηνευτικής ιστορίας) ενός παιδιού να καλύψει με απορίες τη φύση του μαθήματος, που φυσικά θα καλύψει μια στοιχειώδη γκάμα πληροφοριών; Είναι οι πληροφορίες το ζητούμενο; Θέλουμε, ποσότητα ύλης ή ποιότητα αναγνωστικής εξέλιξης; Ποιο από τα δύο έχει αποτέλεσμα, εν τέλει, στις εξετάσεις;
Αυτό που στην πραγματικότητα έχει σημασία, κρύβεται στην ουσία αυτών των βίντεο:
και
και
και
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ 