Για το βιβλίο της Margaret Rose, Parody: Ancient, Modern and Post Modern, Cambridge, Cambridge Press, 1993: εργασία που ξεκινά από τον ρωσικό φορμαλισμό. Συνοπτικά, η Margaret Rose θεωρεί την παρωδία ως έναν τρόπο αυτοσυνειδησίας του κειμένου και «ασυνέχειας» της ιστορίας της λογοτεχνίας.
«Η μελετήτρια συστηματοποιεί τα κυριότερα χαρακτηριστικά της έννοιας, κάνοντας σημαντικές διακρίσεις μεταξύ συναφών, όρων δίχως ωστόσο, να αποφεύγει τις αντιφάσεις»
Gerard Gennete, Palimpsestes, 1982: Το συγκεκριμένο, δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα για την παρωδία. Η Κωστίου σημειώνει:
«Ο Gennete χρησιμοποιεί τον όρο υπερκειμενικότητα αντί του όρου παρωδία, τον οποίο θεωρεί εξαιρετικά φθαρμένο και δημιουργεί μια τυπολογία των υπερκειμενικών πρακτικών με βάση τις έννοιες μεταμόρφωση και μίμηση. Θεωρεί την παρωδία ως ελάχιστη κειμενική μεταμόρφωση και κατορθώνει να άρει τη σύγχυση που επικρατεί μεταξύ των όρων παρωδία, pastiche, μεταμφίεση κτλ. Ωστόσο, μια αδυναμία της θεωρίας του είναι πως αποσιωπά τον ρόλο του αναγνώστη στην ανάγνωση της παρωδίας, αδυναμία που επισημαίνει η Hutcheon.»
Linda Hutcheon, A Theory of Parody, 1985: «αντιμετωπίζει την παρωδία ως μια μορφή κριτικής και συνέχειας της ιστορίας». Το βιβλίο δίνει τροφή για δημιουργικό προβληματισμό. Επίσης, η συγκεκριμένη ερευνήτρια επεκτείνει την εξέταση της παρωδίας και σε άλλες μορφές τέχνης.
Κωστίου Κατερίνα, Εισαγωγή στην Ποιητική της Ανατροπής. Ειρωνεία. Σάτιρα. Παρωδία. Χιούμορ, β’ έκδοση αναθεωρημένη, Νεφέλη, Αθήνα, 2005, σ .31
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ 